Ciğerim yanıyor :(

Tam bloğu güncelleyecekken dışarda hava gri bir hal aldı.Sıcaklıkta arttı mı ne derken kötü gerçeği çok geçmeden anladım.Gene vatanımın ciğerleri yanıyor.Gri küller kar gibi yollara atıyor.Gözlerimde yaş bu cehalet ne zaman bitecek diyorum.Ne zaman.Şimdi amcamın kızını arıyorum.Yangın nerede ne yapabiliriz diye.Gingerem diyor evimize o kadar yakın ki koş gel.Hem ağlıyorum hem gidiyorum.Ormanlarımızın yandığı yetmiyor mu diyorum?Neyse bunları yazdığıma bile şaşabiliyorum.Ben kaçıyorum.Bakayım belki bir şeyler yapabilirim.:((((((((((

Ah Bu Sorular?????

Bazen düşünüyorum da her şeyi ne kadar çabuk kabullenen bir toplum olduk.Hiç savaşmadan yenilgileri kabul ediyoruz.Devletin herhangi bir kurumu ile uğraşmaktan kaçınıyoruz.Yeni çıkan kanunları sanki kendi ülkemizde uygulanmayacakmış gibi düşünüyoruz.Gerçi düşünüyormuyuz onuda bilmiyorum ama.Dizilerdeki yaşamlar, karakterler bizi daha çok ilgilendiriyor.Sokağa dökülen o binlerce kalabalık bile neden sokaklara döküldüğünü unuttu sanırım.Yada hala neredeyse hergün şehit vermemize rağmen Mehmetçiklerimiz unutuldu.Unutulmaz dediğimiz her şey unutuldu gerçi benim memlektimde.Bu ülkenin ne şartlarla kazanıldığı unutuldu önce,daha doğrusu sadece resmi bayramlarda hatırlandı,kutlandı.Sonra bu ülkeye faydası dokunanlar.Hiç yoluna ölenler.Suikasta kurban gidenler.Susurluklar.Depremler.Denize sızan petroller.Ölen Mehmetçikler.Herşey unutuldu.Geriye hiçbir şey kalmadı sanki.Hangi noktada bu hale geldik.Hangi noktada millet ve ulus olduğumuzu unutup bizler,sizler,onlar olduk.Daha doğrusu nerede yanlış yaptık?Ve en önemlisi bu yanlışı düzeltmek mümkün mü? Çocuklarımıza,torunlarımıza güzel bir Türkiye bırakmak mümkün mü?

BİR YIL NE DE ÇABUK GEÇTİ

Zaman o kadar hızlı akıyor ki.Dönüp arkaya baktığımda günün telaşından bir çok şeyi yapamadığımı farkediyorum.Bazen bi es vermek gerekiyor.Günlük koşuşturmanın içinde 1 (BİR) yılımı doldurduğumu bile farketmedim şu blog dünyasında.Kendimi tam ifade ettim mi bilemiyorum?Ama geriye dönüpte şöyle bir baktığımda yaşadıklarımı okumaktan ,o andaki duygularımı hatırlamaktan hoşlandım.Yıllarca günlük tutup sonra onları bir çırpıda yakan ben,bir daha bunun olmasına izin vermeyeceğimi farkettim.Benden sonrakilerede bir şeyler kalsın istiyorum.Dedemin anlattığı bir çok şeyi hatırlayamayan ben ,benim torunlarım saçma sapanda olsa bazen yazdıklarımı okusunlar ,benim dünyama girsinler istiyorum.Azda olsa neler yaşadığımı bilsinler istiyorum.
Neyse uzatmayalım.Bir yıldan daha uzun yıllar yazmayı diliyorum kısacası kendi kendime:)

T-a-n söylemiş G-i-n-g-e-r da beğenmişmişmişmiş

Yaradir kalbe derin yaradir
Için için kanatir izi görünmez
Yamadir bu yüzündeki sevinçler
Kendi içinde bir sürü gizli hazindir

Yaradir gece gündüz kanatir
Için için yaradir izi görüNmez
Yamadir bu yüzündeki sevinçler
Kendi içinde bir sürü gizli hazindir

Belki merak etmezsin yinede söyleyim
öyle büyük sevdaki bahar neyleyim
Ardinda biraktigin ayni ben degil
Eger duymak istersen budur gerçegim

Tanridan hep bir isik beklerim
Günümü günüme eklerim beklerim gelmez
Kendimde hep bir eksik ararim
Fazlasina gücüm yok zamanim yetmez

Tanridan hep bir umut beklerim
Günümü günüme eklerim eklerim gelmez
Kendimde hep bir eksik ararim
Fazlasina gücüm yok zamanim yetmez

Belki merak etmezsin yinede söyleyim
Öyle büyük sevdaki bahar neyleyim
Ardinda biraktigin ayni ben degil
Eger duymak istersen budur gerçegim

GüLüMsE

Hepinize teşekkür ederim.Zamanla geçiyor.Sadece bazen hayat benimle dalga mı geçiyor diye düşünüyorum.İsyan etmiyorum.En azından elimden geldiğince.Ama bir rüyaymış gibi geliyor bazen hayat.
Aslında bu kadar özel bir şeyi buraya yazıp yazmamakta çok kararsız kaldım.Ama hayattan kesitlerde buda var.Buda yaşandı.Daha da neler yaşanacak.Bazen mutluluktan kelebekler uçuşsada içimde bazen de üzüntüden , ağlamaktan içimin çıktığı günler oluyor olacakta elbette.Buda hayata dair sonuçta.Neler yaşanıyor dünya üzerinde benim ki küçücük belki yanında.Ama gelde bunu içime anlat.Beynim ne kadar "hayırlısı buymuş ,sağlıklı olmaması daha mı iyi "desede sürekli, kalbime söz geçiremiyorum.Onun benim bir parçam olduğu gerçeğini değiştiremiyorum.Elbetteki depresyon falan geçirecek değilim ama üzülüyorum işte.Bilen akrabalarım tebrik ederim dediğinde gözlerimden süzülen yaşları engelleyemiyorum.
O kadar çok insanın başından geçmiş ki.Herkes sende yaşayınca döküyor eteğindeki taşları.Şimdi hepsinin birer çocuğu var.Biliyorum bende her derde deva zamanla iyileşeceğim.Benim de elbette çocuğum yada çocuklarım olacak.Ama şimdi biraz hüznümü yaşamak istiyorum.Çok mu mazoşistçe.Sanmam belkide sadece bu acı değil benim yaşamak istediğim.Şimdiye kadar tüm kaybettiklerim ve tüm talihsizliklerim .Hepsini yaşayıp ders çıkarmak istiyorum tekrar tekrar kendime.
İstiyorum ki bir daha yaşamın ne kadar güzel olduğunu hiç aklımdan çıkarmayayım.İstiyorum ki hiç bir gereksiz ayrıntıya takılıp kalmayayım.İstiyorum ki hep gülümseyeyim.
SANKİ MÜMKÜNMÜŞ GİBİ...

Missed Abortus

16 Mayıs Cuma hayatımda duyduğum en güzel haberi aldım.Hamileydim tam 5 hafta 5 günlük.Havalara uçamadım çok kötüydüm.Kusuyorum,başım ağrıyor.Hepsi birarada yani.Bunlar geçince mutlu oldum.Yaşasın dedim.Bir bebeğim olacak.Ama doktorum tembihledi çekirdek aile dışında kimse bilmeyecek taki kalp atışlarını görüp,duyuncaya kadar.6 haftayı zor ettim,içimden geçenleri kimseye söylemeyerek.Doktora gittiğimde bebeğin kalp atışlarını gördük , fakat duyamadık.Beni 10 günde 1 çağırmaya başlayınca bir problem olduğunu düşündüm.Üçüncü gidişimde soracağım artık dedim kendime.Son gittiğimde bebeğimin kalp atışlarını göremedik.4 boyutlu ultrasona girdim.Bebeğimin kesesinin içinde ne kan akışı ne de kalp atışı hiç bir şey yoktu.Bebeğim ölmüştü.Ertesi gün tıbbi nedenle kürtaj olmak zorunda kaldım.Salak gibiyim.Üzüldüm.Ama sevindim de.Çünkü belkide sağlıklı olmayan bir bebeğin kaderine engel olmuştu hayat.Ama genede kendimi bok gibi hissediyorum.Doktorda bunun çok sık karşılaşılan bir durum olduğunu söylüyor.Ancak benim talihsizliğim ilk bebeğimde başıma böyle bir şey gelmiş olmasıymış.Kendimi iyi hissetmek için kalktım işe geldim.Ama yok .İş yapasım yok.Ama evede gidesim yok.Sokaklarda dolaşmak için çok sıcak.Yazarsam rahatlarım dedim ama hafifletmedi ilk defa yazmak.Kendimi kötü hissediyorummmmmmmmmm.